W Polsce nieśmiertelniki pojawiły się nieco później, niż w USA. Historia dokładnie podaje datę 22.12.1920 roku, kiedy to weszło w życie rozporządzenie, które nakazywało noszenia polskim żołnierzom specjalnych znaków tożsamości (wówczas nie nazywano ich jeszcze nieśmiertelnikami). Takie oznaczenia musiał nosić każdy żołnierz sił polskich podczas mobilizacji wojsk.
Polskie kapsle legitymacyjne z 1920 roku
Pierwsze polskie militarne identyfikatory były wykonane z blachy cynkowanej. Danych nie wybijano na blachach, ale wypisywano na kartkach i umieszczano wewnątrz (podobnie wyglądały pierwsze nieśmiertelniki ZSRR i Chin – czytaj więcej na Historia nieśmiertelników na świecie). Pierwszy nieśmiertelnik w Polsce wzorowany był na nieśmiertelniku austriackim (zwanym również kapslem legitymacyjnym). Przypominał prostokąt o wymiarach 30 milimetrów na 50 milimetrów i grubości 30 milimetrów. Komplet składał się z dwóch blaszek z pozaginanymi rogami. Blaszki można było wsadzić jedna w drugą. Co ciekawe, blaszki nie były wybijane. Ostrym narzędziem wycinano w nich napisy – rangę, dane personalne i wyznanie. Niestety, dużą wadą pierwszych polskich nieśmiertelników była podatność na zniszczenie. Dlatego do dziś zachowało się niewiele nieśmiertelników z okresu 1920 roku.
Nieśmiertelnik z 1931 roku
W 1931 roku polskie nieśmiertelniki przeszły modernizację. Identyfikatory wówczas były owalne i bardzo cienkie. Blaszki miały grubość 15 milimetrów i wymiary 40 milimetrów na 50 milimetrów. Blaszki miały aż 3 uchwyty do zaczepienia. Co ciekawe, ten typ nieśmiertelnika miał w połowie charakterystyczną linię – służyła ona do ułatwienia przełamania nieśmiertelnika (zestaw składał się z jednej blaszki, która miała wybite identyczne dane na obu połówkach). Nieśmiertelniki wykonywano z duraluminium. Nieśmiertelnik wybijano po obu stronach.
Na awersie znajdowało się Imię oraz nazwisko + skrót wyznania.
Na rewersie natomiast wybijano numer ewidencyjny łamany przez pierwszą literę powiatu, nazwę PKU (rejonowej lub powiatowej komendy uzupełnień, do której należał żołnierz) i na końcu rok urodzenia.
Nieśmiertelniki z lat 50-tych i 60-tych
Powojenne polskie nieśmiertelniki były wierną kopią tych radzieckich. Przypominały kwadraty, które wykonywano z aluminium. Blaszki służyły do przekazania takich danych, jak: Numer kompanii, w której służy żołnierz, Nazwa pułku oraz Indywidualny numer żołnierza.
Lata 70-te i 80-te
W tym okresie polskie siły zbrojne wróciły do nieśmiertelników okrągłych, z perforowaną linią służącą do przełamywania nieśmiertelników. Zestaw składał się z jednej blaszki, na której po obu połówkach wypisywano numer żołnierza (składający się z 7 cyfr) oraz nazwę Sił Zbrojnych PRL.
Współczesne nieśmiertelniki w Polsce
Tuż po upadku komunizmu w polskiej armii pojawiły się nowe nieśmiertelniki. Przyjęto wówczas obowiązującą do dziś oficjalną nazwę Tabliczki tożsamości. Pierwsze blaszki w latach 90-tych zachowały owalny kształt i perforowaną linię do przełamywania. Najnowsze nieśmiertelniki wprowadzono na potrzeby misji w Afganistanie. Od tamtej pory w polskiej armii nosi się nieśmiertelniki składające się z dwóch blaszek tytanowych. Obie blaszki połączone są ogniwkiem i noszone na łańcuszkach kulkowych. Na współczesnych polskich nieśmiertelnikach wybija się:
Dane personalne żołnierza
Grupę krwi
Numer PESEL
Nazwę Sił Zbrojnych RP
Dla żołnierzy na misji w Afganistanie dołączano także specjalną kartę tożsamości. Docelowo wszyscy żołnierze w Polskiej armii mają zostać zaopatrzeni w taki komplet.
Zamów nieśmiertelnik z własnym tekstem!
Dodaj komentarz